سلام
کم‌کم داره ماه مهر میاد و شهر بوی درس و مدرسه می‌گیره. یادش به خیر، دوران ابتدایی، صبح‌ها توی صف می‌ایستادیم و برنامه‌ی صبحگاه آغاز می‌شد. بعد از قرائت قرآن و ترجمه‌ی اون، همیشه یکی از بچه‌ها می‌رفت بالا و با صدای محکم یه حدیث از حفظ می‌خوند و ما هم صلوات می‌فرستادیم. یکی از مشهورترین حدیثای اون دوران، بعد از حدیث «نیکی به پدر و مادر»، حدیث «لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون» بود. از همون موقع می‌خواستن به ما یاد بدن که از هر چی خودمون اونو دوست داریم باید انفاق کنیم. ما هم جوگیر می‌شدیم و همون زنگ اول پاک‌کن جدیدمون رو آکبندِ آکبند می‌دادیم بغل‌دستی‌مون استفاده کنه! هر چی باشه توی اون سن همون یه پاک‌کن بهترین دارایی ما محسوب می‌شد!
الآن چی؟! آیا انفاق‌مون از چیزاییه که خودمون آرزوش رو داریم یا از دورریختنی‌ها انفاق می‌کنیم؟! مسخره نیست اگه من انتظار داشته باشم وقتی توان ایستادن ندارم، یکی توی اتوبوس جای خودش رو به من بده، ولی الآن که جوونم توی اتوبوس لم بدم و از پنجره بیرون رو تماشا کنم تا چشمم توی چشمای پیرمردی که کنارم ایستاده نیفته؟!
شب‌های قدر نزدیکه. توی این شب‌ها، دور خواب رو خط می‌کشیم و می‌ریم کنار بنده‌های دیگه‌ی خدا و تا صبح مدح خدا رو می‌کنیم و اشک می‌ریزیم و آه و ناله می‌کنیم و خدا رو به همه‌ی مقدسات قسم می‌دیم تا .........
تا چی؟!
تا ما رو ببخشه. تا بی‌خیال گذشته‌ی سیاهمون بشه. تا یه فرصت دیگه بده که دوباره شروع کنیم...
خیلی دوست داریم خدا هم ما رو ببخشه، نه؟!
خب این تازه می‌شه بخش «مما تحبون»ش! پس «تنفقوا»ش کجا می‌ره؟!
خود خدا روش معامله رو یادمون داده تا دست خالی از این شب‌ها عبور نکنیم:
و لیعفوا و لیصفحوا الا تحبون ان یغفر الله لکم و الله غفور رحیم (سوره‌ی مبارکه‌ی نور، آیه‌ی 22)
(همدیگه رو ببخشید و نسبت به هم گذشت داشته باشید. مگه دوست ندارید خدا هم شما رو ببخشه؟! خدا خیلی بخشنده و مهربونه!)
تا حالا این مقدمات رو برای شبای قدر فراهم کردید؟! اگه نه، پس تا دیر نشده یه یازهرا بگید و بلند شید. حضوری یا تلفنی، فرقی نمی‌کنه. اول از هر کس کدورتی توی دل دارید، از ته دل اونو ببخشید و براش آرزوی سعادت کنید. اگر هم کسی از شما دلخوره، هر جوری شده از دلش در بیارید و ازش حلالیت بخواید. اگر هم خدای نکرده با کسی قهرید، فوراً برید آشتی کنید. هزینه‌ای نداره! با یه لبخند و یه دیده‌بوسی، همه چی حلّه! فرض کنید آخرین شب قدر عمرتونه. فرصت رو از دست ندید. بعدش لذت غفران کامل الهی رو در شب قدر حس کنید.
اگه شب قدر احساس کردید دوباره دارید متولد می‌شید، برای منم دعا کنید.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن: توی آیه‌ی بالا، یه نکته‌ی خیلی جالب وجود داره و اونم تفاوت بین سه واژه‌ی «عفو»، «صفح» و «غفر» است. اینا هر کدوم از قبلی قوی‌ترن! اگه یکی به شما سیلی بزنه و شما قصاص نکنی و فقط ملامتش کنی، «عفو»ش کردی. اگه ملامتش هم نکنی و با اون با مهربونی رفتار کنی (هر چند ته دلت یه خورده از این کارش ناراحت شدی) «صفح» انجام دادی. ولی اگه ته دلت هم هیچ دلخوری به وجود نیومده باشه (که از ما انسان‌ها بعیده! به همین خاطر هم خدا ما رو به هم‌چین چیزی امر نکرده و فقط گفته خودش این‌کاره‌ست!) اونو مورد «مغفرت» خودتون قرار دادین! با این تفاسیر، حالا یه بار دیگه آیه رو مرور کنید تا ببینید عجب معامله‌ی پر سودی رو خدا بهمون پیشنهاد کرده!
این روزها کسانی که برای به صحنه آوردن جناب خاتمی شبانه روز تلاش می کنند به گونه ای از رئیس جمهور سابق سخن می گویند و فضایل وی را در بوق و کرنا می کنند که تو گویی با آمدن خاتمی نه فقط ایران که اوضاع کل جهان ختم به خیر خواهد شد و جهان دیگر روی غم و ناراحتی را نخواهد دید. طرفه حکایتی است؛ از ریاست جمهوری خاتمی تنها سه سال گذشته و مردم هنوز دوران اصلاحات را از یاد نبرده اند. اگر در دولت اصولگرا سعی دولت بر مهار گرانی است و حداقل کسی منکر نقایص موجود نمی شود لیکن در دولت اصلاحات، مشکلات معیشتی مردم، هفتمین دغدغه ایشان خوانده می شد و مردم، لشکر قابلمه به دست جناح راست خوانده می شدند.
اگر در دولت عدالت محور، مردم مناطق محروم هم مثل ساکنین شهرهای بزرگ دارای شأن و منزلت هستند در دولت خاتمی، حقوق شهروندی تنها در قشر متوسط و بالاتر جامعه خلاصه می شد. (آن هم فقط در حد شعار و عمدتا برای حقوق فضایی و فانتزی و نامشروع و غیرقانونی نظیر حق مخالفت حتی با خدا!!) اگر در دولت فعلی سهام سودآور و اقتصادی به توده مردم تعلق گرفته، در دولت گذشته به بهانه خصوصی سازی، اختصاصی سازیرواج گرفت و آقازاده ها ویژه خواری دوران سازندگی را با قدرت بیشتری ادامه دادند. اگر در دولت احمدی نژاد، مسوولی که در حل کردن مشکلات مردم ، ساز ناهماهنگ می زند کنار گذاشته می شود در دولت خاتمی از سوء استفاده از بیت المال، امیرکبیر می سازند تا زحمات وی در دوران تبلیغات را جبران کرده باشند. اگر در دولت ارزشی عمده وقت هیأت دولت در جهت حل مشکلات آحاد مردم از سراسر کشور صرف می شود، طولانی ترین جلسه هیأت دولت در زمان اصلاحات به آزاد کردن یک مفسد اقتصادی تعلق گرفت.
اگر در دولت اصولگرا انرژی هسته ای بی هیچ مسامحه ای پیش می رود و دست یابی با این دانش هر روز فتح دیگری در پی دارد در دولت قبلی سخن از نوشیدن جام زهر و تسلیم می رفت تا کار را به انکار استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای بکشاند.
اگر در دولت کنونی اشتغال آفرینی باعث امیدواری در حل بیکاری شده، در دولت گذشته بحران آفرینی جایی برای خلق فرصت های جدید باقی نمی گذاشت و جوانان مجبور شده بودند به جای سر کار رفتن، هزینه تئوری هایی همچون(فشار از پایین – چانه زنی در بالا) شوند و گوشت قربانی غائله هایی چون 18 تیر و قتل های زنجیره ای گردند و ...
اما با این همه گاه هست که از ظرایفی باریک تر از مو می توان به اشاراتی محکم و بیناتی استوار رسید. در دولت اصلاحات، زمانی که موج نارضایتی ها از تورم افسار گسیخته، بی کاری، کم آبی، کم کاری مسوولین، سیاست بازی، دشمن دوستی، غائله آفرینی و رواج بی بند و باری فزونی گرفته بود، جناب ابطحی درباره اینکه چرا چشمان رییس جمهور پف کرده و خواب آلوده به نظر می رسد، در سایت خود چنین می نویسد که ظاهرا ایشان هم مثل من تا پاسی از شب مشغول تماشای مسابقه فینال فوتبال جام جهانی بودند و دیر خوابیده اند!!
این روزها نیز اما چشمان رئیس جمهوری دیگر همواره خسته و به خون نشسته به نظر می رسد و نه یک شب دو شب که همیشه. راز چشمان نگران و همیشه سرخ احدی نژاد اما نه از تماشای مسابقات فوتبال که از شب و روز نشناختن در راه خدمت رسانی است. چه بسیار که وی تا ساعات یک و دوی نیمه شب جلسه دارد در حالی که برنامه کاری فردایش از ساعت 6 صبح تنظیم شده و ... آری، این را حتی خود دوستان دوم خردادی نیز معترفند و الا این گونه نبود که برای کسب دوباره قدرت مجبور باشند چنین نامتعادل و غیر منطقی علیه همدیگر شاخ و شانه بکشند.
ما که دعا می کنیم صلاحیت همه نامزدهای جبهه دوم خرداد در انتخابات سال بعد تأیید شود تا حضرات اطمینان خاطر پیدا کنند که مردم دیگر به کسانی که چشم شان به جای کار شبانه روز، از فزط تماشای بازی فوتبال، پف کرده باشد، نه فقط رأی نمی دهند که بر سینه شان دست رد هم می زنند.
البته صد هزار حیف و افسوس و آه که برخی از آقایان، بیشتر برای دشمن دوستی، صلاحیت دارند تا خدمت رسانی از طریق رسیدن به قدرت! این گناه ما نیست که شما با گفتار و رفتارتان بیشتر برای لشکر دشمن، صاحب صلاحیت هستیدتا جبهه دوست. و باز این گناه ما نیست که شما بیشتر تشنه قدرتید نه شیفته خدمت.
شما چوب اعمال خود را می خورید؛ چوب کم کاری ها و کج کاری های خود را و این انشقاق و اختلافی که بدان دچار آمده اید، تاوان آن همه بی خوابی های شماست که به جای خدمت صرف بی خیالی و لذت شد و ذلت را چند صباحی برای این ملک جایگزین عزت کرد.
نه، شما صلاحیت کسب قدرت در نظام مقدس ما را ندارید والا ما بدمان نمی آمد، دگر بار مردم شما را با "نه" خود بدرقه کنند!
منبع : یالثارات(اکبر شهیدی)